Polskie Towarzystwo Taneczne - organizacja taneczna o najdłuższych tradycjach w Polsce. Jest stowarzyszeniem kulturalno-sportowym, promującym ruch taneczny wśród dzieci, młodzieży i dorosłych. Zrzesza ponad 7000 członków. Organizator polskich i międzynarodowych turniejów sportowych. Jej początki sięgają 1956 roku. Założycielem jest prof. Marian Wieczysty.

Rozwój tańca towarzyskiego w Polsce, a tym samym historia Polskiego Towarzystwa Tanecznego jest ściśle związana z życiorysem prof. Mariana Wieczysego, który stał się nie tylko synonimem tańca towarzyskiego w Polsce, ale był prawdziwą jego "instytucją".
W 1902 roku we Lwowie w rodzinie starego, pełnego pasji rewolucjonisty, murarza i cieśli przychodzi na świat Marian Wieczysty. Lwów był wówczas miastem roztańczonym. W Kasynach: Końskim, Miejskim, Oficerskim, w salach "Strzelnicy", "Gwieździe" czy branżowych związków zawodowych tańczyło się: sztajera, polkę, walca, kadryla i jawę. W tym mieście w owym czasie było może dziesięć szkół tańca, ale każda z nich była za droga na kieszeń Mariana, którego ojciec ze względu na swoje poglądy często pozostawał bez pracy. Jedynie szkolne zabawy stały się miejscem, gdzie można było nauczyć się tańczyć. Jego bystre oko i umiejętność analizy ruchu sprawiły, że Marian Wieczysty tańczył o wiele lepiej niż najbogatsi synowie ziemiańscy, pobierający lekcje indywidualne w najsławniejszej wówczas Szkole Tańca Stanisława Faliszewskiego. Ba, często uważano, że Wieczysty nic nie robi, tylko pobiera prywatne lekcje u najlepszych tj. wspomnianej szkole Faliszewskiego, w szkole Pani Werndl de Lehenstein, Pana Jana Szpinetera czy też u bardzo grubej Pani Bryś-Ihrautowej.
Życie młodego chłopaka nie było takie dobre, jak jego taniec. W nocy pracował jako kinooperator, rano skoro świt stał w kolejce, aby kupić nieco ziemniaków (w zimie często przemarzniętych) na posiłek dla całej rodziny, a potem zaraz biegł do szkoły realnej. Mija pierwsza wojna światowa i radość z odzyskania niepodległości II Rzeczypospolitej. Szaleństwem tanecznym staje się shimmy - prawdziwa radość życia. Ale tak naprawdę nikt nie wiedział jak się tańczy ten taniec prawidłowo. Jak podają przyjaciele Mariana Wieczystego, to tylko ON przez wrodzony talent jako pierwszy zaczął tańczyć SHIMMY poprawnie. Około 1927 roku do Lwowa zawitało nowe szaleństwo - charleston. I znów źródła donoszą, że nikt w całym mieście nie umiał tańczyć tak charlestona, jak Marian Wieczysty. Wykonanie charlestona musiało być wspaniałe, skoro zachwyciło uroczą baletnicę Faliszewskiego (tańczącą od ósmego roku życia) tancerkę Cecylię, córkę baronówny z domu Antoniny Werndl de Lehenstein i Jana Szpinetera , późniejszą żonę Profesora. W końcu Pani Bryś-Ihrautowa proponuje mu pracę w swojej szkole tańca, pomimo tego, że Marian Wieczysty nie posiadał wymaganych kwalifikacji. Odbyta praktyka i zauważalne sukcesy w pracy jako nauczyciela tańca, utwierdzają go w przekonaniu, że jego powołaniem jest nauka tańca.
W styczniu 1929 roku bierze ślub z ukochaną Cecylią i jako zięć podejmuje pracę w szkole Werndl de Lehenstein i Szpinetera.
Zawodowy Związek Koncesjonowanych Nauczycieli Tańca w Małopolsce w dniu 1 listopada 1929 roku egzaminuje Mariana Wieczystego i nadaje Mu prawo nauczania tańców salonowych. We wrześniu 1930 roku minister spraw wewnętrznych wydaje nowe przepisy regulujące działalność szkół tańca. Wydawać by się mogło, że zawarcie związku małżeńskiego z tak wspaniale urodzoną dziewczyną, pozwolenie na uprawianie zawodu, wymarzona praca, pokazy taneczne rozwiązały problemy życiowe człowieka kochającego taniec. Jednak metody pracy w szkole teściów nie odpowiadają Jego wizji rozwoju tańca. Organizuje swoją prywatną szkołę przy ul. Kopernika 16.
 W dniu 26 października 1935r Marian Wieczysty po zdaniu egzaminów z wynikiem pomyślnym z Choreografii, Muzyki, Pedagogiki i Nowoczesnego Tańca zostaje przyjęty jako członek Związku Międzynarodowego Choreografów (UNION INTRNATIONALE CHOREGRAPHES) z siedzibą w Paryżu z tytułem profesora tańca. W tym samym roku powołuje do życia Związek Zawodowy Nauczycieli Tańca Rzeczypospolitej Polskiej z siedzibą we Lwowie. Nadchodzi II wojna światowa. Marian Wieczysty wraz z małżonką organizują pomoc w swojej szkole, dzieląc się bardzo często nawet ostatnią kromką chleba. Wydawało się, że koniec wojny to koniec kłopotów. Wieczyści unikają być może nawet i zsyłki. Pomoc organizują uczniowie. W maju 1945 r. cała rodzina tj. Profesor, żona i syn Artur przyjeżdżają radziecką ciężarówką do Krakowa na Plac Wolności i zamieszkują najpierw u przyjaciół przy ul. 18 Stycznia, a następnie przy ul. Herwina Piątka 5/3. Wkrótce przy ul. Kościuszki 73 w budynku sióstr Norbertanek na I piętrze Marian Wieczysty organizuje szkołę tańca, nad którą bezpośredni patronat obejmuje Ministerstwo Kultury i Sztuki. W tym czasie w Krakowie działają jeszcze inne szkoły tańca a to: Szkoła Banacha, Szkoła Gorzelnego, Szkoła Sandlera i Szkoła Langa. W kraju do bardziej znanych należały: w Warszawie - Szkoły St. Kłosowskiego i braci Sobiszewskich, w Gdańsku-Gdyni - Szkoły J. Bystrzyńskiego i Michałkiewicza, w Katowicach - W. Śliwskiego, w Gliwicach - M. Śliwskiego, w Poznaniu - J. Waxmanna i we Wrocławiu M. Wojnaralskiego. W nauczaniu tych szkół brak było jednolitego programu, a co najważniejsze żadna instytucja państwowa czy społeczna nie zajmowała się sprawami tańca towarzyskiego. Czyniono wiele prób zainteresowania tą problematyką władz kulturalno-oświatowych, a także mniejszych i większych organizacji społeczno-politycznych. Jedną z nich był w 1946 roku memoriał, opracowany i przekazany przez nauczycieli tańca - Mariana Wieczystego z Krakowa, Stanisława Kłosowskiego z Warszawy i baletmistrza Kopińskiego z Warszawy do Ministerstwa Kultury i Sztuki o unormowanie spraw związanych z tańcem towarzyskim. Co prawda memoriał nie przyniósł oczekiwanych efektów, ale był to głos, który zwracał uwagę Ministerstwu na nowe zjawisko kulturowe odradzające się w kraju.
W szkole Wieczystych, do której uczęszczali starsi i młodzież, robotnicy i inteligenci (wśród nich liczni literaci krakowscy) organizowano kursy tańca dla początkujących i zaawansowanych obejmujące tzw. taniec użytkowy. Ci którzy ukończyli dwa stopnie mieli możliwość uczestnictwa w nauce artystcznego tańca towarzyskiego, będącego zaczątkiem formy tańca turniejowego, a nazwanego nowoczesnym tańcem towarzyskim. Pierwsi tancerze z tej grupy to: Jan Nowicki - lekarz, Halina Zajączkowska - studentka, Zdzisław Szafran - student, Cecylia Wieczysty - żona Profesora, Artur Wieczysty - syn Profesora i student, Marian Jabłoński wraz z żoną, Lucyna Chrobak - pracownik umysłowy, Janina Falkiewicz - pracownik umysłowy.
Prof. Marian Wieczysty jakimś cudem zdobywa podręczniki uznanych autorytetów świata w dziedzinie tańca towarzyskiego: Victora Silvesrta, Alexa Moora i Franksa Borrowsa i sam bez żadnych konsultacji, nie mając żadnych wzorów i znikąd pomocy stara się odtworzyć zawarte w książkach figury taneczne, mające istotny wpływ na prawidłowy rozwój tańca. Istniejące w Polsce szkoły tańca nie były zainteresowane tą formą tańca. Każdy z właścicieli układa swój program nauczania do tego stopnia różny, że ludzie uczęszczający na naukę tańca do szkół nawet z tej samej ulicy, nie potrafią ze sobą zatańczyć. Prof. Marian Wieczysty widząc predyspozycje młodych ludzi do uprawiania tańca pragnie jego rozwoju. Do grupy tancerzy dołączają: Halszka Nykiel, Xenia Rumian, Barbara Fiali, Maria Klejdysz, Zbigniew Szwed, Andrzej Koronczewski, Juliusz Mysiński.
Jednym z pierwszych występów par, które należały do sekcji nowoczesnego tańca towarzyskiego, był specjalnie zorganizowany wiosną 1947 r. przez Szkołę Mariana Wieczystego pokaz dla literatów zrzeszonych w Związku Literatów Polskich oraz ludzi prasy. Od ich opinii w dużej mierze zależało, czy ta forma tańca znajdzie poparcie u władz polityczno-gospodarczych Polski. Na tym występie obecni byli: Otwinowski, Waldorf, Garczyński, Kwiatkowski, Hołuj, Swinarski, Zechenter, Gil, Bober oraz naczelnik Wydziału Kultury i Sztuki w Krakowie - Pirożyński. Ich pozytywna ocena na łamach dzienników i tygodników takich jak: PRZEKRÓJ, DZIENNIK POLSKI, ECHO KRAKOWA, a w szczególności podkreślenie obok walorów artystycznych walorów wychowawczych, stwarzających możliwość oddziaływania i kształtowania sposobu zachowania się, przestrzegania uznanych na świecie form towarzyskich, rozwijania poczucia piękna i estetyki wydawać by się mogło, stwarzają klimat do swobodnego rozwoju tej formy tanecznej. Trzeba zaznaczyć, że nie były to czasy sprzyjające dla tego rodzaju tańca. W dniach 30.06.1947 i 01.07.1947 roku w ramach "Dni Krakowa" w sali polskiej YMCA przy ul. Krowoderskiej 8 miały się odbyć pierwsze mistrzostwa Krakowa. Zaproszono pary taneczne z całej Polski. Niestety nie zgłosiła się żadna para, za wyjątkiem par szkoły Wieczystego, stąd mistrzostwa miały charakter pokazu i nie wyłoniono pierwszego oficjalnego mistrza Krakowa. Prof. Marian Wieczysty nawiązuje kontakt z Czechosłowackim Związkiem Tanecznym w Pradze, co miało zaowocować uczestnictwem par w mistrzostwach w 1948 r. W reprezentacyjnej sali balowej II-go Domu Studenckiego "Rotunda" w dniu 20 maja 1948 roku mistrzostwa organizowane są w trzech klasach : A, B i C. Czechosłowacki Związek Taneczny wysyła dwóch sędziów oraz parę taneczną: inż. Krohulec z partnerką, którzy mieli wystąpić w pokazie. W turnieju w klasie A pierwsze miejsce przypada parze: Zbigniew Szwed i Maria Klejdysz, drugie zajmuje: Artur Wieczysty i Barbara Gromnicka, a trzecie: Juliusz Mysiński i Barbara Fiala. Z nieprzewidzianych powodów para czeska przyjeżdża do Polski dzień później i tylko demonstruje swój taniec dla tancerzy środowiska krakowskiego jako pierwsza para zagraniczna w Polsce. Swoboda i ruchliwość, także ekspresyjność wykonania tańców przez parę, było niewątpliwie wydarzeniem atrakcyjnym. Nie przekonało to jednak Profesora, że jest to styl przez niego poznawany na podstawie książek (autorstwa wyżej wspomnianych światowych sław), a który nazwał stylem angielskim. W sierpniu 1948 roku po raz pierwszy Polska para Andrzej Koronczewski i Halszka Nykiel wyjeżdża do Karlovych Var by wziąć udział w Mistrzostwach środkowej Europy (organizowanych przez Czeske Amatorske Taneczni Ustredi), gdzie zajmują piąte finałowe miejsce, pokonując jedną parę fińską, dwie czeskie, jedną szwajcarską i dwie holenderskie. Pierwsze miejsce zajmuje para - małżeństwo Berg z Norwegii. Dla Polski jest to pierwszy międzynarodowy sukces w tańcu towarzyskim, ale jest to głównie efekt intuicyjnej pracy Prof. Mariana Wieczystego. Dodaje to wiary i chęci do dalszego działania.
Na jesień 1948 roku planowano międzynarodowy turniej tańca, jednak współpraca zagraniczna była coraz bardziej utrudniana i żadna zaproszona para zagraniczna z powodów politycznych nie przyjechała. Turniej wygrała para: Andrzej Koronczewski i Halszka Nykiel.
Profesor pisze list do znajomego w Stanach Zjednoczonych z prośbą o przysłanie mu prasy i podręczników z nowościami tanecznymi. W ciągu kilkunastu dni list ten jest opublikowany na pierwszej stronie znanego polskiego tygodnika jako "list zza żelaznej kurtyny od polskiego nauczyciela tańca". Atmosfera wokół tańca stawała się coraz bardziej groźna, chociaż były sukcesy, ale sukcesy postrzegane tylko przez świat literacki. Gałczyński zachęca Wieczystego do działania mówiąc: "Panie Profesorze, trzeba robić to w co człowiek wierzy. Jeśli Pana przekonają, że to co Pan robi, nie ma sensu, trzeba przestać. Dopóki jednak ta wiara w Panu siedzi, trzeba robić. Taniec Profesorze to jednak część kultury i w końcu ludzie się przekonają". W 1950 roku w Warszawie cztery pary taneczne Szkoły Wieczystego dają pokaz nowoczesnego tańca towarzyskiego organizowany przez Związek Pracowników Sztuki i Kultury.
W tym samym roku Szkoła otrzymuje zaproszenie do udziału w czterech turniejach tanecznych w Karlovych Varach z udziałem par z Austrii, Czechosłowacji, Węgier. Młodzi ludzie zaczynają wierzyć w swojego trenera i swój taniec, lecz niestety wyjazd nie dochodzi do skutku ponieważ nie otrzymują paszportów. Nadchodzą coraz cięższe czasy. Nauka tańców towarzyskich, a z nimi formy towarzyskie i to w prywatnej szkole ni jak nie pasują w oczach decydentów do propagowanego stylu bycia i życia. Częste kontrole, wezwania, sprawdzanie tożsamości, rozmowy ideowe, wręcz zabranianie nauczania tańca towarzyskiego, który w oczach decydentów jest kulturą kosmopolityczną. Nauczanie form towarzyskich jest oceniane jako krzewienie kultury burżuazyjnej, wrogiej klasie robotniczo-chłopskiej.
Szkoła Wieczystego na Kościuszki istniała do 1952 roku. Wezwany do Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie usłyszał: "Wieczysty jesteście naszym jedynym ekspertem od tańca. Po co Wam ta zabawa w taniec towarzyski ? Zróbcie poważny zespół pieśni i tańca !" I cóż było robić ? Państwo Wieczyści zakładają spółdzielczy zespół "Krakowiacy", którego kierownikiem artystycznym przez kilka lat jest Profesor. W trzystuosobowym zespole tańczyli prawie sami robotnicy. Zespół w krótkim czasie zyskał uznanie u specjalistów z tej dziedziny tańca, a i także u władz politycznych. Profesor jednak tak kochał taniec towarzyski, że naucza go w konspiracji. Przyjmuje propozycję kierownictwa artystycznego zespołu pieśni i tańca Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i na festiwal studencki we Wrocławiu przygotowuje specjalny program, który jest choreograficzną historią tańca. Po polonezach i menuetach, po tangach i walcach w pewnym momencie na scenę wkracza grupa rock'n'rollowa z wielkimi i długimi krawatami, na których namalowane były nagie dziewczyny. Szaleństwo na scenie. Chłopaki przerzucają dziewczyny przez ramię, przez plecy i nagle na scenę wkraczają inni w zielonych bluzach i zetempowską polką przeganiają bandę rock'n'rollowców. Widownia szalała i gwizdała z radości. Spektakl wzbudza zachwyt i podziw u znawców tańca. Są inne propozycje jak np. Skolimów, lecz Marian Wieczysty szuka ludzi do pomocy w organizowaniu w sposób legalny nauki tańców towarzyskich i stworzenia warunków do rozwoju jego wyższej formy, jaką są turnieje i pokazy zespołowe tańca towarzyskiego. Udaje się znaleźć kilku "wariatów", mądrych ludzi, którzy zgodnie z przewidywaniami Ildefonsa Gałczyńskiego przekonali się do wychowawczo-artystycznych walorów tańca towarzyskiego. Jednym z nich był niewątpliwie Leopold Grzyb dyrektor Wojewódzkiego Domu Kultury Związków Zawodowych (skrót WDK ZZ - aktualnie Krakowski Dom Kultury). Udaje się zorganizować kursy tańca, a z nich wybrać ludzi do Baletu Nowoczesnego Tańca Towarzyskiego. W jesieni 1954 roku powołany zostaje do życia Amatorski Klub Taneczny WDK ZZ, który dla Wieczystych staje się polem doświadczalnym zarówno w sprawdzaniu metod pracy wychowawczo-dydaktycznej, organizacyjnej i politycznej w zakresie rozwoju turniejowego tańca towarzyskiego. Dyrektor Leopold Grzyb uważa Klub za swoje dziecko i robi wszystko, aby czuło się ono jak najlepiej, równocześnie pomaga przez ten klub upowszechniać taniec towarzyski w całej Polsce. Zatrudnia Profesora wraz z żoną. Ich wspólny wysiłek tworzy Polską Szkołę Tańca, jedyną w swoim rodzaju.
W 1955 roku 10 maja najlepsze pary prezentują taniec towarzyski dla pracowników Zarządu Okręgowego Związku Zawodowego Pracowników Kultury w Krakowie. Następnie 23 czerwca w Ministerstwie Kultury I Sztuki w Warszawie na pokazie zorganizowanym przez reakcję "Sztandaru Młodych" i Zarząd Główny Związku Młodzieży Polskiej. Były to na owe czasy bardzo ważne imprezy dla tańca towarzyskiego. Od nich zależało czy taniec towarzyski zaistnieje w Polsce. Szczególnie pokaz warszawski. Wypowiedź pani Jadwigi Mierzejewskej - sławnej baleriny i największego autorytetu i powagi w dziedzinie tańca klasycznego, że "taniec towarzyski w tej formie jest wielką sztuką" zadecydowała o możliwości rozwoju tej formy tańca w Polsce, a dla Profesora był to dowód uznania dotychczasowej pracy. Już w październiku tegoż roku cztery pary wyjeżdżają do Pragi by wziąć udział w turnieju. Oczywiście polskie pary przegrywają, ale zwycięstwo Czechów, którzy przecież taniec uprawiali od lat nie było łatwe. W kilka miesięcy później w Krakowie na turnieju rewanżowym polskie pary wygrywają bezapelacyjnie.
Prof. M. Wieczysty myśli jednak pragmatycznie. Trzeba powołać organizację, należy uporządkować program nauczania, należy szkolić kadrę nauczycieli - to było wyzwanie czasu. Trzeba opracować statut i regulaminy, aby przyszłej organizacji o zasięgu ogólnopolskim nadać charakter prawny. Ostatecznie w dniu 31 grudnia 1956 roku w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Krakowie zostaje zarejestrowane pod nr 366 stowarzyszenie o nazwie POLSKI KLUB TANECZNY z siedzibą w Krakowie. Pierwszym prezesem zostaje kierownik Wydziału Miejskiej Rady Narodowej w Krakowie pan Marian Kusza. Podstawowym celem stowarzyszenia było upowszechnianie kultury życia codziennego w dziedzinie tańca towarzyskiego przez:1. Organizowanie pracy kulturalno-społecznej w klubach2. Organizowanie kursów tańca3. Organizowanie współzawodnictwa artystycznego4. Szkolenie nowych kadr wykwalifikowanych nauczycieli tańca towarzyskiego i amatorskich tancerzy turniejowych.
Struktura organizacyjna Polskiego Klubu Tanecznego została określona w statucie stowarzyszenia. Na pierwszym Walnym Zebraniu, które odbyło się 11 stycznia 1957 roku nadano godność honorowego członka Polskiego Klubu Tanecznego angielskim nauczycielom tańca - panu Alexowi Moor'owi i Franksowi Borrows za bezinteresowną pomoc dla rozwoju tańca towarzyskiego w Polsce oraz propagowanie polskiego ruchu. Tytuł honorowego członka przyznano także prof. Marianowi Wieczystemu za jego pionierską pracę w dziedzinie tańca turniejowego, za organizowanie pierwszych w Polsce zespołów tanecznych i za kształcenie polskich amatorskich tancerzy turniejowych.
W tym roku powstają pierwsze Oddziały Wojewódzkie w Poznaniu, Krakowie i Olsztynie. W 1957 roku powstaje pierwszy Studencki Klub Taneczny przy Radzie Uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Założycielem i pierwszym prezesem jest Witold Strzelecki. Prof. Marian Wieczysty nie zaniedbuje akcji propagatorskiej. W dniach 20-21 maja 1957 r. w ramach "Dni Krakowa" Polski Klub Taneczny organizuje międzynarodowy turniej tańca z udziałem par ze Szwecji, Niemiec, Finlandii, Belgii i Polski. Dalej turniej eliminacyjny przed wyjazdem na VI światowy Festiwal Młodzieży i Studentów w Moskwie oraz turniej klasyfikacyjny mający na celu nadanie parom klas tanecznych.
Komisja Festiwalowa Ministerstwa Kultury i Sztuki, kwalifikuje zespół do wyjazdu do Moskwy w składzie:1. Artur Wieczysty z żoną Barbarą (z domu Fiala)2. Zdzisław Szafran i Krystyna Rynkiewicz3. Zbigniew Szwed i Anna Drozdowska4. Tadeusz Bednarczyk i Maria GęźbaW turnieju tańca towarzyskiego w ramach Festiwalu brały udział: z Anglii - 1 para, z Niemieckiej Republiki Demokratycznej - 3 pary, z Dani - 4 pary, z Polski - 4 pary, z Finlandii - 2 pary, z Czechosłowacji - 1 para i ze Związku Radzieckiego - 4 pary. Poza tym w pokazie wystąpiły dwie pary zawodowe, jedna z Anglii, a druga z Republiki Federalnej Niemiec. Orkiestrę taneczną Związku Radzieckiego prowadził Lungstrem. Zwyciężyła para angielska Mariola i Norman Grande. Polskie pary przywiozły dwa srebrne medale (Barbara i Artur Wieczyści), dwa brązowe (Krystyna Rynkiewicz i Zdzisław Szafran) oraz wyróżnienia za pokaz układu tanecznego na cztery pary (była to jedna z pierwszych formacji tanecznych na kontynencie). Pary tańczyły foxtrota, walca angielskiego i tango argentyńskie. Był to pierwszy kontakt polskich par z tancerzami Europy Zachodniej i turniej, po którym władze coraz przychylniej myślały o tańcu towarzyskim.
Powołanie ogólnopolskiej organizacji jaką był Polski Klub Taneczny stawiało nowe zadania. Do najpilniejszych należało szkolenie nauczycieli tańca. Profesor Wieczysty opracowuje program obejmujący 600 godzin wykładów i zajęć praktycznych, który Ministerstwo Kultury i Sztuki akceptuje. W lutym i marcu 1958 roku Marian Wieczysty wraz z grupą pedagogów z innych dziedzin takich jak: tańce narodowe, historia tańca, umuzykalnienie, metodyka nauczania i organizacja pracy oraz formy towarzyskie, przeprowadzają szkolenie 46 osób zakończone egzaminem. W ramach kursu w hali klubu sportowego Wisła w Krakowie zorganizowano turniej tańca dla przyszłych absolwentów, w którym zwycięstwo odniosło małżeństwo z Rzeszowa, państwo Niżańscy na 21 par startujących. Dyplomy nauczyciela tańca towarzyskiego kategorii C otrzymuje 40 osób, a prof. Marian Wieczysty w tym roku zostaje prezesem Polskiego Klubu Tanecznego i powołuje Sekcję Nauczycieli Tańca Towarzyskiego i Sekcję Amatorskich Tancerzy Turniejowych.
We wrześniu 1958 roku nauczyciel tańca Kazimierz Michlik organizuje klub tańca towarzyskiego przy Wojewódzkim Domu Kultury w Opolu. Powstają kluby w Raciborzu i Kluczborku, śląski Klub Taneczny Kulturalno-Oświatowy i Klub Taneczny w Katowicach, Amatorski Klub Taneczny przy Wojewódzkim Domu Kultury w Rzeszowie. Ośrodki Rzeszowski i Opolski organizują już w 1958 roku pierwsze turnieje z udziałem par krakowskich. Pod koniec roku w ośmiu miastach odbywają się eliminacje do I Ogólnopolskiego Turnieju Tańca Towarzyskiego. Eliminacje miały miejsce w Białymstoku, Katowicach, Krakowie, Łodzi, Opolu, Rzeszowie, Szczecinie i w Warszawie. W dniu 28 i 29 grudnia 1958 roku do I Ogólnopolskiego Turnieju Tańca Towarzyskiego, który został zorganizowany w hali Klubu Sportowego "WISŁA", zakwalifikowano 90 par tanecznych w klasach D, C i A z 21 klubów. Pierwszymi Mistrzami Polski zostaje para Barbara i Artur Wieczyści z Krakowa. Po pięciodniowym szkoleniu dla absolwentów I kursu zorganizowano przy okazji I Ogólnopolskiego Turnieju Tańca Towarzyskiego - I Ogólnopolski Turniej dla par zawodowych, w którym pierwsze miejsce zajmują Henryk Małyszko i Eleonora Blajer (pani Eleonora z Raciborza, a pan Henryk z Białegostoku).
W 1958 roku na polskim rynku ukazuje się pierwsza książka prof. Mariana Wieczystego pt. "Taniec Towarzyski" nakładem wydawnictwa ISKRA.
W dniach od 15 marca do 15 maja w 1959 roku został zorganizowany w Krakowie drugi kurs dla przyszłych nauczycieli tańca. Na 60 osób, ukończyło tylko 28. W tymże roku Ministerstwo Kultury i Sztuki przyznało prof. Marianowi Wieczystemu dwumiesięczne stypendium szkoleniowe w Anglii. W czasie pobytu w Anglii wielką pomoc okazują Profesorowi Alex Moore i v-ce prezydent Royal Academy of Dancing sir Philip J. S. Richardson, który dla Profesora otworzył drzwi wszystkich angielskich szkół tańca. W dniach 30.10 do 8.11.1959 roku w Krakowie zorganizowane jest seminarium, na którym Profesor dzieli się zdobytą wiedzą ze swoimi kolegami nauczycielami Polski. Za zaoszczędzone pieniądze w czasie pobytu w Anglii Profesor kupuje materiały na suknie i przekazuje je nieodpłatnie polskim tancerkom.
Powstają pierwsze biuletyny informacyjno-szkoleniowe dla nauczycieli tańca, które prof. Mariana Wieczystego redaguje za darmo - byle tylko podnieść poziom wiedzy polskich nauczycieli tańca. Zaczyna się ożywiony rozwój ruchu tanecznego w Polsce, wzrasta ilość organizowanych turniejów i nawiązują się nowe kontakty zagraniczne, co owocuje wymianą taneczną, bądź przez udział par w turniejach indywidualnych czy też drużynowych. Z ościennych państw, gdzie taniec ten był znany od kilkudziesięciu lat, zaczynają nam zazdrościć i już przyjeżdżają po naukę i rady do Wieczystego.
W dniach 8-10 grudnia 1977 roku czasie I Międzynarodowej Sesji Naukowej z okazji 50-lecia pracy zawodowej i 75 rocznicy urodzin, a poświęconej tańcom towarzyskim w swoich referatach powiedzą: inż. Milan Stiavnicky - "Z tego miejsca pragnę w imieniu wszystkich tancerzy tańca towarzyskiego na Słowacji wyrazić najszczersze i serdeczne podziękowanie Prof. Marianowi Wieczystemu za to, że pomógł w rozwoju tańca towarzyskiego na Słowacji i przyczynił się do naszych obecnych wyników" J.S Norvaischa - kandydat nauk medyczny, zawodowy tancerz i nauczyciel tańca towarzyskiego z Kowna - "Konsultacje, jakich udzielił prof. Marian Wieczysty w czasie międzynarodowego turnieju w Talinie w 1965 roku miały ogromny wpływ na rozwój tańca turniejowego w Związku Radzieckim". Prof. Marina Wieczysty ma także wpływ na utrzymanie i rozwój tańca towarzyskiego w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Sądzimy, że potwierdzą to także i tamtejsi nauczyciela tańca.
II Ogólnopolski Turniej Tańca Towarzyskiego jest organizowany w lutym 1960 r. we Wrocławiu. W klasie najwyższej wygrywają Barbara i Artur Wieczyści. Tutaj organizowany jest także w tym czasie II Ogólnopolski Turniej dla nauczycieli tańca, z których najlepszymi okazali się Henryk Moszyński i Anna Drozdowska z Krakowa. W 1960 roku na kontynencie polskie pary taneczne jako "wasale Anglików" (określenie użyte w niemieckim czasopiśmie) pierwsze tańczą rumbę w rytmie kubańskim, za co oczywiście są niżej notowane.
1962 roku Polski Klub Taneczny nawiązuje kontakty z Międzynarodową Radą Tancerzy Amatorów (ICAD) i w tym samym roku angielski nauczyciel tańca A. H. Franks zostaje honorowym członkiem PKT, za pomoc udzieloną polskim nauczycielom tańca i propagowanie osiągnieć polskiego ruchu artystycznego tańca towarzyskiego. Zarząd Główny w 1962 roku organizuje egzamin dla absolwentów III kursu dla przyszłych nauczycieli tańca oraz w Szczecinie egzamin o podwyższenie kategorii nauczycielskiej z C do B.
W 1964 roku Polski Klub Taneczny nawiązał kontakty i współpracę z Międzynarodową Radą Tańca Towarzyskiego (ICBD). 1965 roku Zarząd Główny Polskiego Klubu Tanecznego doprowadził do powstania przy Centralnej Poradni Artystycznego Ruchu Amatorskiego Ministerstwa Kultury i Sztuki 4-letniego Studium Tanecznego, które dawało wykształcenie wyższe zawodowe, a 1966 roku wystąpił do Ministerstwa Kultury i Sztuki z Memoriałem przedstawiającym konieczność zmiany struktury stowarzyszenia na podstawie czego rozwiązano Polski Klub Taneczny i powołano Federację Stowarzyszeń i Klubów Tanecznych w Polsce, najpierw z siedzibą w Katowicach, a później w Krakowie, Warszawie i Krakowie.
Prof. Marian Wieczysty jest wykładowcą na Studium Tanecznym, prowadzi różnego rodzaju szkolenia dla nauczycieli i sędziów, jest konsultantem czołowych par tanecznych Polski, pisze artykuły do różnych czasopism, śledzi staranie literaturę i aktualne czasopisma taneczne, chociaż dostęp do nich w jest bardzo utrudniony, wręcz niemożliwy. Pisze monografie walca angielskiego, tanga, fokstrota, walca wiedeńskiego, quickstepa. Opracowuje w 1968 roku bodaj po raz w świecie tabelaryczny opis samby i rumby.
Stara się sprowadzać do Polski najlepszych światowych ekspertów w dziedzinie tańca towarzyskiego. W owych czasach jest to wręcz niemożliwe zadanie, wymagające perfekcyjnej znajomości prowadzenia rozmów z decydentami. W 1967 roku polska para zawodowa Kazimierz Michlik i Teresa Nitecka (para konsultowana przez Prof. Mariana Wieczystego) bierze udział w Mistrzostwach Europy - tańcach latynoamerykańskich w Holandii, gdzie plasują się na 10 miejscu. Para ta jest chlubnym reprezentantem polskiego ruchu zawodowym do 1974 roku.
W 1974 r. nie podoba się Prof. Marianowi Wieczystemu rozwój polskiego tańca towarzyskiego i postanawia coś zmienić. W umyśle Profesora rodzi się turniej, na którym będzie można sprawdzić umiejętności taneczne w każdym tańcu, wszystkich polskich par, niezależnie od posiadanej klasy. Opracowuje zatem regulamin, którego ideą jest tańczenie figur zawartych w podręcznikach The Revised Technique Ballroom and Latin i nadaje mu mu nazwę Turnieju o Puchar Wieczystego.
W 1977 roku w grudniu jak wyżej wspomniano była zorganizowana pierwsza Międzynarodowa Sesja Naukowa poświęcona zagadnieniom tańca towarzyskiego, w której uczestniczą zagraniczni goście - Alex Moor, Poul Dorme, państwo Norvaische oraz Milan Stiavnicky.
W 1979 roku na w czasie Zjazdu Wieczystego szkolenie prowadzi Lindsay i Stephen Hillier`s, którzy w trakcie turnieju dają pokaz taneczny.
W 1982 roku organizowana jest II-ga Sesja Naukowa Tańca Towarzyskiego. Sytuacja w kraju nie pozwala na zaproszenie wykładowców zagranicznych.
W roku 1984 Federacja Stowarzyszeń i Klubów Tanecznych w Polsce zostaje przekształcona w Polskie Towarzystwo Taneczne. W czasie Zjazdu Wieczystego zajęcia prowadzi i przedstawia swoje show para z Australii Ray and Deidre Baker.
Profesor Marian Wieczysty zmarł 16 stycznia 1986r. Pogrzeb odbył się 21 stycznia 1986 r na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Spoczywa w kwaterze LVII, rząd III, grób 6.
Dzisiaj dla uczczenia pamięci Profesora organizowany jest w rocznicę śmierci Ogólnopolski Turniej Tańca o Puchar prof. Mariana Wieczystego w Krakowie wg regulaminu zawierającego główne idee Profesora.
W grudniu 1986 roku Walter Laird wraz z Julie Gibson spełniają ostatnią wolę Prof. Mariana Wieczystego przyjmując zaproszenie do prowadzenia szkolenia w czasie Zjazdu Wieczystego.